‎نیمه کاره

‎

نیمه کاره ماندن بنظرم یک نوع برزخ است، ‎یک حالتی مثل روز اول سرما خوردگی که نمیدانی حالت خوب است یا بد؟
‎داشتم فکر میکردم به اینکه ما آدم ها در زندگی مان چقدر نیمه کاره داریم ، ‎بالاخره که چه ؟ یک روزی باید بنشینیم یک لیوان چای برای خودمان بریزیم و آن شکلات نود هفت درصدی که توی طبقه ی پاینی جا تخم مرغی توی یخچال است را باز کنیم و برویم لب پنجره ، بنشینیم و همانطور که تلخی چای و شکلات را مزمزه میکنیم و به این فکر کنیم که در زندگی مان چقدر نیمه کاره داریم که دارند زیر خروار خروار سال های از دست رفته خاک میخورند و نیمه کاره تر و نیمه کار تر میشوند.
‎آدمی یکجا باید بنشیند و فکر کند که چقدر تاوان داده است برای این نیمه کارههای زندگی اش ؟
‎چقدر بهایش سنگین بوده و خودش هرگز به آن فکر هم نکرده است، به این فکر کند که اصلا این روزگار لامصب چطور پیش رفت که فولان نیمه کاره در زندگی اش نیمه کاره ماند!
‎به مانند یک فرزند آنها را به دنیا آوردیم، شروعشان کردیم و بعد بدون آنکه حتی بفهمیم دستشان را مابین راه ول کردیم و آنها را رها کردیم به امان خدا و آنها در کوران زمان نیمه کاره تر و نیمه کاره تر شدند و ماندند.
‎خوب و منصفانه که نگاه کنیم، ‎ما آدمها خورجینمان پر است از نیمه کارهها، روابط نیمه کاره، احساسات نیمه کاره ، دوست داشتن های نیمه کاره، علایق نیمه کاره ، آدم های نیمه کاره، خوشحالیهای نیمه کاره و خاطرات نیمه کاره!
‎نیمه کاره ماندن مسئله ای است غمگین..
‎نیمه کارهها نه شروع میشوند و نه تمام ، ‎در یک بعد از زمان گیر میکنند و بعد برایشان نه پای رفتن میماند و نه پای برگشت..
‎و هیچ چیزی بدتر از نیمه کاره ماندن نیست...